To 1971, η δίδυμη αποστολή των Mariner 8 & 9 ταξίδευε για τον Άρη. Για άλλη μια φορά ο Σάγκαν χρειάστηκε να πιέσει για το αυτονόητο. Πρότεινε την παράλληλη εξερεύνηση των δορυφόρων του πλανήτη, του Φόβου και του Δείμου, που ήταν ως τότε ανεξερεύνητοι.
Μπορούμε να σχηματίσουμε μια ιδέα του βάθους των ισχυρισμών όσων αντιδρούσαν στην πρόταση του αναφέροντας έναν εξ αυτών: το επίσημο βιβλίο της αποστολής, ένας χοντρός, ενδελεχής τόμος, δεν ανέφερε πουθενά το Φόβο και το Δείμο! Ευτυχώς, κάποιοι από την ηγεσία της NASA έσωσαν το γόητρο της υπηρεσίας. Με προτροπή του Σάγκαν, συστάθηκε μια ολιγομελής ερευνητική ομάδα με συμμετοχή του ιδίου και πρόεδρο τον άλλοτε σπουδαστή του, James Pollack. Έτσι, ο Σάγκαν ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που αντίκρισαν από κοντά την επιφάνεια των δορυφόρων του Άρη, ένας αληθινός εξερευνητής μακρινών κόσμων.

Γιατί ο Σάγκαν ή ο Pollack δεν είναι περισσότερο γνωστοί στον αποτυχημένο δυτικό μας πολιτισμό; Γιατί τα παιδιά μας δε θα μάθουν κατά πάσα πιθανότητα ποτέ για τα δυο φεγγαράκια του Άρη σε μια κοινωνία που διαθέτει τηλεόραση, δημοσιογράφους και διαδίκτυο; Και πως θα μας κρίνουν τα παιδία των παιδιών μας που μπορεί να εξερευνούν αυτούς τους κόσμους, να ρεμβάζουν στον ουρανό τους, κουνώντας το κεφάλι για τους ανάξιους προγόνους τους, να ζουν όλη τους τη ζωή εκεί πέρα; Μα τι λέω; Ο Γκάντι δεν ήταν αυτός που σχολίασε ειρωνικά όταν ρωτήθηκε για το Δυτικό πολιτισμό, πως “αν ποτέ γεννιόταν, θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα;”
Από το 1971 μεταπηδάμε στο 1990. Στις 14 του Φλεβάρη εκείνου του έτους ένα μη-επανδρωμένο διαστημικό σκάφος, ο Ταξιδιώτης-1 (Voyager-1) δέχθηκε μια ασυνήθιστη εντολή από τη Γη. Είχε ολοκληρώσει την αποστολή του με επιτυχία, πραγματοποιώντας δυο ξυστά περάσματα από τα συστήματα των δυο γιγάντων, του Δία και του Κρόνου, και των δεκάδων φεγγαριών τους. […] Ουσιαστικά από εκείνη τη στιγμή, ο Ταξιδιώτης-1 είχε ολοκληρώσει το επιχειρησιακό κομμάτι της αποστολής του. Όμως, ο Σαγκάν είχε μια συγκλονιστική ιδέα. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος είχε γράψει: “Ολόκληρη η Γη δεν είναι παρά ένα σημείο και η χώρα που κατοικούμε δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη γωνία του”. Τώρα, τόσους αιώνες μετά, παρουσιαζόταν μια μοναδική ευκαιρία να δούμε τη Γη μας (και τους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος) από τόσο μακριά και από τέτοια οπτική γωνία ώστε να δώσουμε σάρκα και οστά στη φιλοσοφική θεώρηση του Αυρήλιου.
Ο Ταξιδιώτης 1 είχε τη δυνατότητα να πάρει, να αποθηκεύσει και να μας αποστείλει την πιο “απομακρυσμένη” φωτογραφία του πλανήτη μας που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί – σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Σαγκάν, σαν μια “αχνή, γαλάζια κουκίδα”.
Όπως ίσως θα έχει υποψιαστεί ο διορατικός αναγνώστης, δεν συμμερίζονταν όλοι στη NASA την ποιητική του ενατένιση. Στην αρχή επικαλέστηκαν τεχνικές δυσκολίες, μα όταν αυτές ξεπεράστηκαν, ξεσκεπάστηκε και η βαθύτερη πραγματική αιτία: “Μα αυτό δεν είναι επιστήμη!”, ψέλλισαν νευρικά οι στενόμυαλοι. Δεκατρία χρόνια μετά, μου έρχεται να τους φωνάξω με αγανάκτηση από το μέλλον: “Ναι, φυσικά δεν είναι επιστήμη! Και λοιπόν;” […]
Είναι όμως ένα πανίσχυρο σύμβολο που στοχεύει στην καρδιά της ανθρώπινης αλαζονείας, παραδίδοντας μας μια ταπεινή εικόνα της πραγματικής μας θέσης στο σύμπαν.
Είναι όμως ένα αντιπολεμικό, ξεκάθαρα πολιτικό μύνημα, παρουσιάζοντας τους ανθρώπους δραματικά και τραγικά, όπως πραγματικά είναι: γαντζωμένοι σε μια τυχάρπαστη κουκίδα που τραμπαλίζεται στο κοσμικό κενό.
Είναι όμως ένα κάλεσμα ωριμότητας και υπευθυνότητας, αφού μας παραδίδει τη Γη εύθραυστη, μια πολύτιμη, μοναδική προς το παρόν, και σίγουρα τη μόνη για την ώρα διαθέσιμη όαση ζωής μέσα στο χάος.
Κι όμως, χρειάστηκε να επιστρατευτεί ο ίδιος ο τότε διευθυντής της NASA, Richard Truly, για να παρθεί αυτό το ιστορικό φωτομωσαϊκό από 60 φωτογραφίες. Κόσμοι στο χάος. Κουκίδες στο χάος…
Η Αφροδίτη – υπόλευκη κουκίδα
Ο Δίας – λευκή κουκίδα
Ο Κρόνος – κίτρινη κουκίδα
Ο Ουρανός – τυρκουάζ κουκίδα
Ο Ποσειδώνας – πράσινη κουκίδα
Και τέλος, η Γη μας, η Γη των ανθρώπων, η πατρίδα μας, ο πλανήτης μας, μια αχνή, γαλάζια κουκίδα να αιωρείται σαν κόκκος σκόνης πάνω σε μια ξώφαλτση ηλιαχτίδα.
Τι διδάγματα κρύβονται εδώ για τον ψυχισμό του ανθρώπου; Ποιος υποσυνείδητος φόβος ωθούσε όσους αντιδρούσαν στο να γίνει αυτή η εικόνα διαθέσιμη στην ανθρωπότητα; Ποια ανθρώπινα ένστικτα αισθάνονταν ότι απειλούνταν με αυτή την ενοχλητική υπενθύμιση ότι πρέπει να τα απωθήσουμε ή να τα χαλιναγωγήσουμε, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον; Πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν να καταχωνιάσουν αυτή τη φωτογραφία για να συνεχίσουν χωρίς τύψεις να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους, να εξαφανίζουν τα τροπικά δάση ή να απορυθμίζουν το πλανητικό οικοσύστημα;

Γιατί δεν υπάρχει αυτή η φωτογραφία σε κάθε σχολείο;

Κάθε φορά που την έχω απέναντι μου, το μυαλό μου επιτελεί αυτόματη υπέρθεση με τις εικόνες που το υποσυνείδητο μου δεν μπορούσε να αφομοιώσει το προηγούμενο βράδυ, από το τελευταίο δελτίο ειδήσεων: η τραγικότητα και η φαυλότητα των καιρών… Ένα παιδάκι ζωντανό χωρίς χέρια και πόδια – και οι πιο βάναυσοι ακρωτηριασμοί έχουν συντελεστεί στην ψυχή του, και αυτό φαίνεται στα μάτια του… Και από την άλλη, αυτή η κουκίδα, δυσδιάκριτη και αμυδρή, όπου συμβαίνουν όλα αυτά, από μερικά “βακτηρίδια” που στριμώχνονται πάνω της, προσπαθώντας να αρπάξει το ένα από το άλλο λίγο περισσότερο χώρο κουκίδας, δικαιώνοντας υποκριτικά τις πράξεις τους, παραπέμποντας στο δικό τους θεό, στο δικό τους περιούσιο λαό, στο δικό τους έθνος.
Μπροστά σε αυτή τη φωτογραφία, που την οφείλουμε κύρια στην ενόραση και στην ηθική στάση του Σάγκαν, μπροστά σ’ αυτόν τον αδυσώπητο καθρέφτη της συνείδησης μας, προ των ευθυνών μας, δακρύζω, κάθε φορά.

(Μιχάλης Χαριτάκης – Ο Κόσμος του Καρλ Σάγκαν – Εκδόσεις Αρχέτυπο)

I can feel you far away
Your hesitation matching mine
Sadness left me far away, yeah
Your contemplation turned to wine
An old man stares at me
in mutual bizarre reverie

Laugh at thy neighbor
Pretend you are sane just to say
You survived in vain

Laugh at thy neighbor
Pretend you are sane just to say
You survived in vain

Time is the father of existence
Rhyme, the brother of resistance
Broken down by men
In their crazy minds

Void is the mother of unknown distance
Will, the sister of persistence
Stripping under the elusive sky

The potion of devotion
Euphoric scriptures of the ocean

Laugh at thy neighbor
Pretend you are sane just to say
You survived in vain

Time is the father of existence
Rhyme, the brother of resistance
Broken down by men
In their crazy minds

Void is the mother of unknown distance
Will, the sister of persistence
Stripping under the elusive sky

I felt so alone
Till you came into my life
And stopped the pain
I felt so alone
Then you came into my life
And poured the rain
I feel so alone
Dressed in the dark silk clothing of your own disdain
I feel so disowned
Since your children took up arms in your own name

God’s name’s different in every language
God’s name’s different in every language

Imposed illusion, composed dissolution
God’s name’s different in every language
Imposed illusion, composed dissolution
God’s name’s different in every language

(Serj Tankian – disowned, inc)

…Να εκφράσω τη συγκίνηση που ένιωσα όταν διάβασα την παρατιθέμενη είδηση.

«Εύχομαι και προσεύχομαι η παράκλησή μου να βρει ώτα ευήκοα και καρδιές ανοικτές και είμαι βέβαιος όχι μόνο ότι ο Θεός θα σας ανταμείψει αλλά και ότι κάποιοι από εσάς θα προσθέσουν τα ονόματά τους στους κρίκους της χρυσής αλυσίδας των μεγάλων εθνικών μας ευεργετών.«

Χωρίς σχόλια, ασφαλώς!

Σήμερα, με το έλεος του πολυεύσπλαχνου Δημιουργού μου, έχω την τιμή να δοξάζω την μνήμη του μεγάλου Αγίου Ερμή του Αποστόλου, του αναφερόμενου από τον Παύλο βεβαίως βεβαίως. Του επισκόπου Δαλματίας που απεβίωσε ειρηνικά. «Κοιμήθηκε» εννοεί ο συντάκτης, αλλά του ξέφυγε, δε πειράζει. Ενδιαφέρον παρουσιάζειν η ανάλυσις ονόματος:

«Άγνωστη Ετυμολογία. Πιθανόν να σημαίνει τον δημιουργό της κίνησης ή των μέσων της κίνησης και της ζωής»

Πιθανόν όμως να συμβαίνει και το εξής:

«Γνώριμη ετυμολογία. Πιθανόν να εισχώρεισε ο κακόμοιρος δια να γεμίσουμε το εορτολόγιο με ότι όνομα κυκλοφορούσε από τα παλαιάς εποχάς που οι άνθρωποι ήτο κολασμένοι και αμαρτωλοί.»

Πιθανόν και όχι όμως.

Βοήθεια μας.

«Πιστεύω πως η θρησκεία είναι η πιο διαιρετική και επικίνδυνη ιδεολογία που έχουμε δημιουργήσει, και επιπρόσθετα είναι η μόνη ιδεολογία που είναι συστηματικά προστατευμένη από την κριτική και από μέσα και από έξω.»

Ο Sam Harris, ένας αξιόλογος νέος με πτυχίο Φιλοσοφίας, είναι δημόσιος κριτής των θρησκειών και κυρίως του Χριστιανισμού, για να έχει και δουλειά στο κοινό που απευθύνεται. Είναι συγγραφέας δυο βιβλίων, και σύντομα τριών. Μου άρεσε πολύ γιατί έχει ένα ταπεινό ύφος, και σίγουρα έχει πολλά να πει, αν και μου φάνηκε πως χρησιμοποίησε κάποια παραδείγματα ακριβώς λόγω του συγκεκριμένου κοινού που είχε από κάτω.

Οι τρείς άξονες λοιπόν, επιχειρηματολογίας προς υπεράσπιση του Μέγα Δημιουργού είναι:

1. Η δική μου θρησκεία είναι η μόνη αληθινή

2. Η θρησκεία μου είναι χρήσιμη, τόσο, ώστε να είναι και απαραίτητη, και

3. Η αθεΐα είναι δογματική, δηλ. ακόμα μια θρησκεία. (Αλήθεια και αυτό πως υπερασπίζεται την κάθε θρησκεία;)

Επειδή όμως εγώ ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα λόγια, ας τον αφήσουμε να τα πει μόνος του. Από το Aspen ideas festival του 2007.

Συγχαρητήρια στον κύριο που ασχολήθηκε με τον υποτιτλισμό.

Το να προσπαθείς μέσα από το σύνολο των πράξεων σου να συνεχίζεις να μαθαίνεις, είναι κάτι. Για τον εαυτό σου, για τους γύρω σου, για τους παραέξω σου. Σίγουρα είναι κάτι θεμιτό να κάνει κανείς. Είναι όμως ασυναγώνιστο και το να έχεις επιχειρήματα εναντίον αυτών που αρνούνται να δεχτούν την καταφανή αλήθεια σου, που δεν είναι άλλη, από την αθανασία ασφαλώς. Διότι, διαβάζοντας έναν σύντομο οδηγό σχετικά με την διαμάχη μεταξύ δημιουργιστών και εξελικτικών, διαπίστωσα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από την αθανασία. Γιατί; Διαβάζοντας, ως Άθεοι, βλέπουμε πως:

1. Έγκυρα στατιστικά στοιχεία επισκεψιμότητας αθεϊστικών ιστοσελίδων ανά την υφήλιο υποδεικνύουν πως η αθεΐα δύναται να μειώσει την παντρεψιμότητα μας. (Ουφ…, Ευχαριστούμε!!)

2. Για να βρούμε τη νύφη όμως, καλόν είναι να μην ψευδόμεθα περί της πίστεως μας, ότι δήθεν είμεθα θρήσκοι. Γιατί ενώ μεν το ψεύδος αποτελεί αμάρτημα, το γεγονός ότι ο ίδιος ο πατέρας της εξέλιξης είχε αμφιβολίες περί της μη ύπαρξης του Δημιουργού του αποδυκνείει περίτρανα ότι όλοι ξέρουμε πως ότι ασέβειες και να λέμε είναι δύσκολο να καταπιέσουμε την απόλυτη αλήθεια της δημιουργίας. (Για τέτοια αρρωστάκια δηλαδή!)

3. Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε την καραμπίνα του μπαμπά της μέλλουσας συζύγου μας είναι να αποδεχτούμε το Χριστιανισμό. (Άρα, η θεωρία της εξέλιξης είναι συνομωσίες!)

4. Καλό είναι να αποφεύγουμε τις εικόνες του Θεανθρώπου στο σπίτι της μάνας της, για να μην παρεκτραπούμε…! (omfg)

5. Έγκυρα πειράματα υποδεικνύουν ότι αρνούμαστε τη Θέωση διότι πάσχουμε από το σύνδρομο του Asperger. (Και γιατί το έφτιαξε ο καλός Θεός; Για να έχουμε ελεύθερη βούληση; LOL)

6. Σύμφωνα με τον σύγχρονο έγκυρο σχολιαστή διάσημων επιστημονικών δημοσιεύσεων, «ένας άντρας με λογική, που μπορεί να γνωρίσει, να υπηρετήσει, να δοξάσει και να ευχαριστήσει τον Δημιουργό του, και όμως ζει χωρίς αυτόν στην πλάση, είναι σίγουρα το πιο απεχθές και μίζερο ζώο κάτω από τον ήλιο». (Χμ, κάποια λέξη δε μου κάθεται εδώ!Χαλόου!)

7. Και τέλος, βλέπουμε πως κανείς από τους άθεους δεν είχε κάνει το εξής προφανές ερώτημα στον εαυτό του: «Ποιες είναι οι αποδείξεις για την αθεΐα;» Οι αποδείξεις για τον Ιησούλη είναι άπειρες, για την κωλοαθεΐα σας; (πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα!)

Game Over Atheists! Σπίτια σας!

Κάντε κανά μπάνιο να γνωρίσετε το Δημιουργό σας!

Πριν από ακριβώς 156 χρόνια, 100 περίπου χρόνια πριν από τη γέννηση της Rosa Parks, κάτι έγινε στους δρόμους του Manhattan. Η Lizzie Jennings (1830-1901), μια εικοσιτετράχρονη δασκάλα, ξεκινά να πάει να παίξει όργανο στην Εκκλησία στην οποία συμμετείχε. Βγαίνει λοιπόν στο δρόμο και περιμένει το λεωφορείο. Ωραία, και που το πρόβλημα; Για την μαύρη Lizzie, υπήρχε.

Τότε, υπήρχαν 2 τρόποι μεταφοράς στην πόλη. Τα λεωφορεία, και τα σιδηροδρομικά οχήματα. Και τα δυο με άλογα κινούνταν, σαφώς. Τα λεωφορεία ήταν φτηνότερα.

Τα άλλα, του συρμού, ήταν μεγαλύτερα, δυνατότερα, είχαν περισσότερες εισόδους και εξόδους για το κοινό, έβαιναν σε ράγες, και ήταν πολύ περισσότερο άνετα. Και τα δυο είδη μέσων, όμως, δε δεχόντουσαν μαύρους επιβάτες. Οι οδηγοί λοιπόν, που αποφάσιζαν ποιος θα ανέβει και ποιος όχι, είχαν μαζί τους μαστίγια για να αποτρέπουν τους ανεπιθύμητους από το να ανεβαίνουν. Τα τελευταία τότε χρόνια, είχαν θεσπιστεί από την κοινότητα κάποια δρομολόγια  με λεωφορεία για μαύρους. Αυτά έφεραν μεγάλες επιγραφές «Colored Persons Allowed», αλλά εξυπηρετούσαν με πολύ χαμηλή συχνότητα δρομολογίων, σε άτακτες περιόδους, κάποιες φορές καθόλου.

Έτσι λοιπόν, ενώ το Manhattan  ήταν σπίτι για το μεγαλύτερο πληθυσμό Αφροαμερικανών, ενώ αυτοί είχαν πλέον  τις δικές τους ιδιοκτησίες, ενώ πλήρωναν νομοτύπως τους φόρους τους, δεν είχαν την τιμή να ανεβαίνουν στο ίδιο μέσο μεταφοράς με καθαρούς λευκούς αστούς. Και τι έκαναν γιαυτό; Περπατούσαν.

Ο ευυπόληπτος επιχειρηματίας μπαμπάς της Lizzie, Thomas Jennings,  μαζί με κάποιους άλλους, είχαν κάνει ένα κίνημα με σκοπό να σταματήσουν αυτή την τόσο αξιολύπητη επιλεκτικότητα. Οπότε, το Λιζάκι ήξερε τι έκανε. Δεν έκανε τυχαία τον κόπο να ανέβει εκείνη τη μέρα το λεωφορείο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, αφού ανέβηκε σε ένα από τα οχήματα, ο ελεγκτής της είπε να κατέβει, πρώτον γιατί το λεωφορείο ήταν γεμάτο. Όταν αυτό αποδείχτηκε λάθος, υποστήριξε πως οι λοιποί επιβάτες ήταν δυσαρεστημένοι με την επιβίβαση της. Αλλά όταν αυτή επέμεινε στα δικαιώματα της, την έπιασε και την έριξε κάτω. Κάποιοι χαρακτηρισμοί ακολούθησαν και από τις δυο μεριές, και ο οδηγός συνέχισε να βιαιοπραγεί εναντίον της. Τελικά, με τη βοήθεια ενός νομοταγούς πολισμάνου όλα τελείωσαν, αφού την έπιασε και την κατέβασε από το λεωφορείο μια και καλή.

Η κοινότητα των Αφροαμερικανών ήταν εξοργισμένη με το γεγονός. Η Lizzie έκανε τρεις μηνύσεις: Στον οδηγό, στην εταιρία και στον ελεγκτή. Ο δικηγόρος που ανέλαβε την υπεράσπιση της ήταν ο Chester A. Arthur, ένας εικοσιτετράχρονος τότε δικηγόρος, που σε τρείς περίπου δεκαετίες θα αναλάμβανε ως 21^ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Με τα πολλά, η ετυμηγορία ήταν κάπως έτσι: «Οι έγχρωμοι πολίτες, αν είναι σοβαροί, καθώς πρέπει και ελεύθεροι ασθενειών, έχουν τα ίδια δικαιώματα με άλλους και δε πρέπει με κανένα τρόπο να αποκλείονται από οποιοδήποτε κανόνα της εταιρίας, ούτε με τη χρήση δύναμης ή βίας».

Η αποζημίωση που πήρε η Jennings δεν ήταν αυτή που απαίτησε, γιατί, «Κάποια μέλη του σώματος των ενόρκων είχαν ιδιαίτερες ιδέες σχετικά με τα δικαιώματα των εγχρώμων». Ούτε είχε την ίδια τύχη ο γιος της, μερικές δεκαετίες αργότερα.

Όμως, μια μέρα μετά τη δίκη, το 1855, η εταιρία εξέδωσε ανακοίνωση ότι δέχεται Αφροαμερικανούς στα λεωφορεία της.

Η πράξη πολιτικών δικαιωμάτων του 1866 διακηρύσσει τους μαύρους ως πολίτες και αφαιρεί το δικαίωμα από τις πολιτείες να περιορίζουν τα δικαιώματα τους.

Το 1870, η δέκατη Πέμπτη τροπολογία του συντάγματος επικυρώνεται. Οι μαύροι πλέον, μπορούν να ψηφίζουν.

Το 2008, ένας Αφροαμερικανός, με μεσαίο όνομα το Hussein, εκλέγεται 44^ος πρόεδρος των Η.Π.Α.

Τη συνέχεια τη ζούμε. Τα πισωγυρίσματα είναι που φοβάμαι.

Από:

1. 50 American Revolutions You’re not supposed to know

2. Elizabeth Jennings (bio)

Την εικόνα σου σεβάστηκα
στη φλόγα δεν εκράτησα
Την εικόνα την καλή
θα σου φέρω μιαν αυγή

Χρώματα χρώματα
Χρώματα κι αρώματα
Χρώματα χρώματα
άσε τα καμώματα

Την εικόνα σου σεβάστηκα
και κράτησα
και τα χέρια μου θα ενώσω
πριν στη ζητανιά τη δώσω

Ταπεινά.

Από ellinaki:

Με τη σημερινή πειρατεία, τις δολοφονίες, τις κακοποιήσεις και τους τραυματισμούς που έλαβαν χώρα στα πλοία του ανθρωπιστικού «Στόλου της Ελευθερίας», το Ισραήλ κερδίζει επάξια το βραβείο συνέχισης των ολοκληρωτικών, φασιστικών και αντι-ανθρωπιστικών τακτικών που λυμαίνονται την ανθρωπότητα. Θεωρώ λοιπόν ότι το Ισραήλ θα πρέπει να προβεί σε αλλαγή της σημαίας του, με ένα νέο συμβολισμό ο οποίος θα τιμάει αυτή την σπουδαία κληρονομιά.

Και όπως πολύ ορθά τα διατυπώνει ο Zaphod:

Γαμώ τους περιούσιους και τους εκλεκτούς και αυτούς με «εθνικές καταστροφές» και ολοκαυτώματα που αποδεικνύονται το μεγαλύτερο άλλοθι για κάθε είδους έγκλημα.

Αίσχος.



Ξανακοίταξε αυτή την τελεία. Είναι εδώ. Είναι το σπίτι. Είναι εμείς. Σε αυτήν την τελεία, οποιοσδήποτε αγαπάς, οποιοσδήποτε γνωρίζεις, οποιοσδήποτε έχεις ακουστά, οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα που έχει υπάρξει, έζησε τη ζωή του. Το σύνολο της χαράς και του πόνου μας, χιλιάδες από βέβαια θρησκευτικά, ιδεολογικά, και οικονομικά δόγματα, κάθε κυνηγός και θήραμα, κάθε ήρωας και δειλός, κάθε δημιουργός και καταστροφέας πολιτισμού, κάθε βασιλιάς και χωριάτης, κάθε ερωτευμένο ζευγάρι, κάθε μητέρα και πατέρας, κάθε ελπιδοφόρο παιδί, εφευρέτης και εξερευνητής, κάθε δάσκαλος της ηθικής, κάθε διεφθαρμένος πολιτικός, κάθε σούπερσταρ, κάθε υπέρτατος ηγέτης, κάθε άγιος και κάθε αμαρτωλός στην ιστορία του είδους μας έζησε εδώ – σε ένα μικρό μόριο σκόνης κρεμασμένο σε μια ηλιαχτίδα.

Η Γη είναι μια πολύ μικρή σκηνή στην κοσμική αρένα. Σκέψου τα ποτάμια αίματος που έχουν χυθεί από όλους αυτούς τους στρατηγούς και τους αυτοκράτορες ώστε, μέσα στη δόξα και τον θρίαμβο, να καταφέρουν να γίνουν στιγμιαίοι άρχοντες ενός κλάσματος μιας τελείας. Σκέψου τις ατέλειωτες αγριότητες των κατοίκων της γωνίας ενός πίξελ στους σπανίως διακριτούς κατοίκους μιας άλλης γωνίας, σκέψου πόσο συχνές οι παρεξηγήσεις τους, πόσο πρόθυμοι είναι να αλληλοσκοτωθούν, πόσο ένθερμα είναι τα μίση τους.

Οι φλυαρίες μας, η φαντασιακή μας σπουδαιότητα, η αυταπάτη του ότι κατέχουμε μια προνομιούχο θέση στο σύμπαν, αμφισβητούνται από αυτό το σημείο του αμυδρού φωτός. Ο πλανήτης μας είναι μια μοναχική κηλίδα μέσα στο τεράστιο περιβάλλων κοσμικό σκοτάδι. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, σε αυτή την απεραντοσύνη, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα έρθει κάποια εξωτερική βοήθεια να μας σώσει από τους εαυτούς μας.

Η Γη είναι ο μοναδικός γνωστός κόσμος μέχρι τώρα που φιλοξενεί ζωή. Δεν υπάρχει κάπου αλλού, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, όπου το είδος μας να μπορούσε να μεταναστεύσει. Να επισκεφτεί, ναι. Να εγκατασταθεί, όχι ακόμα. Είτε σου αρέσει, είτε όχι, μέχρι στιγμής η Γη είναι εκεί που μπορείς να σταθείς.

Έχει ειπωθεί ότι η αστρονομία είναι μια ταπεινωτική και διδακτική εμπειρία. Ίσως δεν υπάρχει καλύτερη επίδειξη της τρέλας της ανθρώπινης έπαρσης από αυτή τη μακρινή εικόνα του μικροσκοπικού κόσμου μας. Για μένα, αυτή η εικόνα υπογραμμίζει την ευθύνη που έχουμε να είμαστε πιο ανθρώπινοι ο ένας με τον άλλον, και να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε αυτή την αχνή μπλε τελεία, το μόνο σπίτι που έχουμε γνωρίσει.

(Carl Sagan, Pale Blue Dot, σε ελεύθερη μετάφραση από εμένα, που πολύ θα ήθελα να του μοιάζω)

Άραγε, πόσοι άνθρωποι έχουν κάνει αυτή τη σκέψη;